O Pedrouzo naar Santiago de Compostella, 20 km

18 juli In de ochtend bewolkt, in de middag zonnig, 28 graden

Om 05.00 uur werden we gewekt door de wekker van één van onze slaapzaalgenoten. We wisten niet dat het pas 5 uur was....Toch maar eruit gegaan en binnen 10 minuten aangekleed en ingepakt beneden in de gezamenlijke eetkamer. Tal van peregrinos waren er al en ieder hield zich bezig met z'n eigen dingen: klaarmaken voor de laatste etappe en zorgen dat je op tijd voor de pelgrimsmis (12 uur) in de kathedraal bent.

Dus om 05.45 uur liepen we al buiten, het dorp uit en het bos in. Het was nog donker en het pad werd beschenen door zaklampen of mijnwerkerslampjes op de hoofden van de wandelaars. Ook nu weer, heel gebroederlijk, tenminste voor zolang je elkaar nodig hebt. Er hing een dichte mist die in de loop van de ochtend zou oplossen: heerlijk wandelweer met een opstekend briesje.

Na twee uur wandelen gepauzeerd waarna de laatste 11 km nog 'ff' gedaan moesten worden. Wat betreft natuurschoon was het niet de fraaiste etappe omdat je ook in Santiago via voorsteden/dorpen en buitenwijken binnenloopt. Verder ook volop kraampjes met allerlei prullaria die te koop werden aangeboden en het geleur met hostals e.d. Maar om 10 uur waren we dan toch echt op het plein, Prazo do Obradoiro, voor de immense kathedraal van Santiago. Toch wel enigszins aangedaan en ontroerd: vijf jaar wandelen kreeg z'n beslag, hier hadden we naar toe geleefd en gelopen.

Toch maar snel bij het Officina onze certificaten opgehaald en teruggegaan naar het plein om te kijken of we nog 'bekenden' zagen van de Camino del Norte en de Primitivo. Bekenden die je vaak niet eens van naam kent maar waarmee je korte tijd intensief bent opgetrokken.

In de kerk was het nog dringen en zoeken naar een plaatsje. Een indrukwekkende mis, mede door het swingende Afrikaanse pelgrimskoor. In het begin van de mis worden, dagelijks, de nationaliteiten van de aanwezige pelgrims genoemd en word je bedankt voor je inzet voor de tocht. Tijdens de mis troffen we Jacob weer, de Poolse pelgrim. Hij vertelde dat hij in de herberg bij Alto de Gozo had overnacht, 5 km voor Santiago (een immens complex met 500 tot 800 slaapplaatsen). Hij had daar een bijzondere mis bijgewoond: in het Pools en waarbij elke aanwezige gelovige een taak kreeg. Over bijzondere missen gesproken: gisteren in O Pedrouzo gingen we in de avond het plaatselijk kerkje bezichtigen Santa Eulalia de Arca. Er bleek ook een mis gevierd te worden, door een peregrino priester en een gezin (vader, moeder en 2 dochters) van Poolse afkomst. De meisjes zongen en de vader viel soms in met de 2e stem. Erg indrukwekkend. Toevallig troffen we daar ook een Italiaanse pelgrim (ook hem zagen we vandaag in de kathedraal terug) die voor de Italiaanse mis kwam (je kon dus een mis aanvragen in je eigen taal). Deze pelgrim hadden we onderweg naar Villaviciosa voor het laatst gezien!

Terug naar vandaag....in de kerk dus tal van bekende en minder bekende pelgrims waaronder de Vikingen. Erg jammer dat het zwaaien van het wierooksvat niet werd gedaan....blijkbaar alleen voorbehouden aan bijzondere dagen.

Dus nu zijn we pelgrim af en weer toerist. We hebben vanmiddag wat rondgelopen in het prachtige oude deel van Santiago, een expositie bezocht en in het park Alamede gepicknickt met de Spanjaarden.
Steeds zie je nog pelgrims lopen, je praat wat met elkaar of zegt alleen goedendag 'hola' maar eigenlijk is het al afgelopen. Zoals Carlos 'de Colombiaan' ons al vertelde en adviseerde...blijf niet te lang in Santiago. Een aantal pelgrims is al doorgelopen of doet dat morgen naar
Cabo Fisterra, nog zo'n 90 kilometer wandelen. Daar leggen ze dan letterlijk en/of figuurlijk hun pelgrimstenue neer.

Wij gaan morgen naar A Coruna en keren na een stranddag (echt waar) huiswaarts.

Van Brugge naar Santiago, in totaal 2657 km (waarvan 240 gefietst). We hebben er uiteindelijk 107 dagen over gedaan.

Een mooie ervaring rijker.....op naar de volgende.


We shall not cease from exploration. And the end of all our exploring will be to arrive where we started and know the place for the first time.

T. S. Eliot,

A luego!